“No one saves us but ourselves. No one can and no one may. We ourselves must walk the path.”Gautama Buddha, Sayings Of Buddha
‘Ik wil het anders maar weet niet hoe, mijn gevoel verandert niet’. Ik sprak deze woorden ongeveer zes jaar lang tegen mijn therapeut, maar ook tegen mijn middelbare school vriendin.
Eens in de twee weken fungeerde ze als luisterend oor, schouder om op uit te huilen en adviseur tijdens mijn proces naar heling. Maar die adviezen waren zo moeilijk op te volgen.
Verhalen uit haar eigen leven resoneerden niet of nauwelijks. Dan zei ze: ‘Voor zulke vragen of problemen ga ik naar Frans, die houdt mij op het juiste pad’. Ik vroeg haar nooit wat hij dan precies deed. Toch ging ik op een gegeven moment naar haar tante. Die was bij Frans in opleiding geweest en ondersteunt op een zelfde manier mensen. Na een sessie dacht ik: ’Hier wil ik nooit meer heen!’. Ze prikte recht door me heen, dwong me naar mijzelf te kijken en alle gevoelens van verdriet, rouw, niet goed genoeg zijn, zelfafwijzing en ga zo nog maar even door, te aanvaarden. Het enige wat ik kon denken is: ’Ik wil hier weg!’
De verre reizen die ik in de periode erna maakte, weg van mijn emoties en zoekend naar extern geluk, leverde op dat ik in Australië na een bezoek aan Byron Bay een dag huilend in de door mij gehuurde campervan zat. Ik was intens verdrietig. Toch voelde ik geen verdriet vanuit mijn eigen wezen. Het was iets anders. Maar wat? Deze gebeurtenis in 2012, daar in Australië , was het begin van een ontdekkingsreis naar het binnenste van mijn bestaan en alles wat daar buiten aan energie grond vond binnen in mij. Regelmatig liet ik mij na deze bijzondere gebeurtenis tot in mijn ziel raken. En die momenten van geraaktheid werden alleen maar zwaarder naar mate de tijd voort duurde; ik de Ziekte van Lyme kreeg en 10 maanden ‘uit de running’ was. Niets loste zich snel genoeg op vond ik.
In 2014 kreeg ik aan het begin van een liefdesrelatie ook langzaam echt beter inzicht in dat wat mij in relaties somber maakte. Ik realiseerde me hoe ik mij figuurlijk helemaal vast zette en het ervaren van geluk steeds verder van mij wegebte. Drie maanden van verdriet en nog een hele hoop maanden meer van intense existentiële leegte volgden. Een trauma van 15 jaar ervoor presenteerde zich ineens in alle hevigheid op de voorgrond.
Maanden van tranende theetjes op de bank volgden. En mijn vriendin luisterde maar eindeloos. Op een dag kwam ik weer bij haar en zei ik: ’Ik heb een energetische basiscursus geboekt omdat ik denk dat ik helemaal niet kan aarden en heel erg gevoelig ben. En ik heb nodig dat ik meer rust en aarding ervaar en dat ik mezelf beter leer kennen’.
Nadat ik haar de website van Touch of Matrix had laten zien verscheen er een glimlach op haar gezicht en zei ze: ‘Dit is wat Frans doet, alleen geeft hij energetische behandelingen in de vorm van massages’. Ik glimlachte mee. Al het geduld dat ze had opgebracht zorgden ervoor dat ik mijn eigen pad kon bewandelen. Alle mooie adviezen die ik in de wind had geslagen vielen daar op dat moment ineens als in een domino-effect op zijn plek.
Eerst volgde gevoelens van schaamte. Hoe had ik zoveel van haar kostbare tijd kunnen opeisen al die avonden op de bank? Waarom durfde ik mijzelf niet in de spiegel aan te kijken en schoof ik mijn gevoel zo voor- of achteruit? Hoe kwam het dat de handreikingen geen grond binnen in mij vonden?
‘Je mag het zelf ontdekken Sabine en ik gun je alle geluk van de wereld’, zei mijn vriendin vaak. ‘Maar je draagt nog zoveel gevoelens van verdriet die om aandacht vragen. Als het voor jou nog niet als geluk voelt dan is het nog niet klaar. En wat je nodig hebt weet alleen jijzelf. Je hoeft niet te veranderen, je hoeft alleen jezelf maar te worden. Jij vind je eigen weg. En je mag altijd langskomen voor een thee’.
Het proces duurde nog maanden, zo niet anderhalf voort. Wat niet veranderde waren de theetjes op de bank. Ik voel enorm veel dankbaarheid en liefde voor haar. Dat heb ik altijd gedaan, zelfs toen het slecht ging en ik vooral met mijzelf bezig was.
Nu delen we verhalen en lachen we om alle energie die ons vergezelt tijdens onze theetjes. Ik deel verhalen over mijn praktijk, werk, date en kan ik er door mijn proces van persoonlijke ontwikkeling ook voor haar zijn in moeilijke tijden. En inmiddels niet alleen maar voor haar. Ook voor jou wanneer jij vastloopt in je leven. Ik ben graag die vriendin, dat luisterend oor en die schouder om op te huilen. Ik, Sabine Wensink, kijk ernaar uit je te ontvangen in mijn studio en je te ondersteunen op jouw weg naar persoonlijke ontwikkeling.